Na niewielkim oczku wodnym wśród bagien, w lesie siedząc sobie na pontonie mogłem przez chwilę obserwować podróżniczka. Ostatecznie jako samiczkę oznaczył ją p. Dirk De Mesel z Belgii, na prośbę nieocenionej Evy S.
Data: 24 kwietnia 2008
Miejsce obserwacji: Panienka, oczko wodne "Jeziórko", gm. Jaraczewo, pow. Jarocin
Obserwator i foto: Jacek Pietrowiak

 

14 marca 09
Ujście Wisły


Prawie cały dzień w terenie zaowocował dwoma ciekawymi obserwacjami. Nie mają może aż tak wielkiej rangi jak czeczotka tundrowa lecz według mnie też zasługują na wzmiankę. Kania ruda, która jest nielicznym lęgowym gatunkiem w Polsce (ok 600-700par, AP 2003) to dość rzadko obserwowany ptak. Teraz trwają przeloty i na wybrzeżu można obserwować całe plejady ptaków. Duże stada czajek, grzywaczy, szpaków, kaczek, wiele myszołowów (szacuję, że w ciągu godziny ok 40 ptaków) i pośród nich właśnie takie rodzynki jak kania ruda czy czapla biała, która jest dość rzadkim gościem na północy kraju.

kania ruda 1, przelot na E
czapla biała 1, przelot na N
   

KG i MS

Ostatnio edytowany przez Kamikazi (2009-03-15 20:33:52)

W tym roku w Kaliszu zimowało na rzekach sporo ciekawych ptaków. Można było z bliska popatrzeć sobie na pięknie ubarwione kaczki i nie tylko. Regularnie spotykałem płaskonosy, świstuny, nurogęsi, gągoły, czernice, kokoszki, perkozki i sporo innych. Było też kilkadziesiąt łabędzi niemych. Mimo, że są to niezbyt szerokie cieki, w poprzednich latach widywałem tu np. nura rdzawoszyjego, perkoza rogatego, berniklę rdzawoszyją i inne ciekawostki. Gdy nie mam wiele czasu na dalszy wypad to wiem, że warto choćby na godzinkę spenetrować najbliższą okolicę. Polecam to każdemu. Od kilku lat spotykam w Kaliszu również pochodzące zapewne z pobliskiej hodowli samice karolinek.
W tym roku przez całą zimę można było popatrzeć na dwa samce karolinki i samicę mandarynki. Skutecznie walczyły z krzyżówkami o lecący z mostów chleb...

Na zdjęciach ciekawe ptaki zaobserwowane w Kaliszu tej zimy: (od lewej) samiec karolinki, samica mandarynki, samiec czernicy z samcem karolinki.
Fot. Tomasz Pietrzak

      

O tych (i innych) obserwacjach można przeczytać również na stronie Południowowielkopolskiej Grupy OTOP (www.pwg.otop.org.pl):
11 stycznia 2009 o akcji obączkowania łabędzi i obserwacji ptaków w Kaliszu:
http://www.pwg.otop.org.pl/index.php?fu … all&no=152

18 stycznia o zimowym liczeniu i obserwacji ptaków, obrączkowaniu i odczytach obrączek łabędzi w Kaliszu:
http://www.pwg.otop.org.pl/index.php?fu … all&no=154

Teksty na stronie PwG OTOP opracowali: Paweł T. Dolata i Tomasz Pietrzak (PwG OTOP)

Krótkie wspomnienie z Dzianisza k/Zakopanego

Wczoraj, tj.12.04.09 w piekny, słoneczny dzień, około południa, mialam okazję obserwować 4 szpaki, które prowadziły intensywne przeszukiwania terenu wśród krokusów. Niestety, ze względu na niski poziom współpracy z ich strony, udało mi się sfotografować tylko dwa.
Anegdotyczne w tej notce nie są, jak w powyższych, ptaki, tylko ja sama, ponieważ wstępnie nie miałam pojęcia kogo fotografuję-identyfikacji dokonałam dopiero przy komputerze. Ale pomalutku rozwijam się (dzięki Przygodzicom!).

   

Ostatnio edytowany przez mamajka (2009-05-03 23:31:16)

Dzięki za wszystkie wpisy powyżej, w tym poprzedni o gołębiu – myślę, że w ten niezwykły sposób wziął sobie chleb „na wynos” czy też raczej „na wylot :-))

W czasie wielkanocnej wycieczki PwG OTOP były boćki w obu kolorach, ale głównie rośliny i „inne ptaki”, więc zapraszam do poczytania jakie, w tym ładne ujęcie blokowej pustułki:
http://www.pwg.otop.org.pl/index.php?fu … all&no=182

Na fotkach m.in. Forumowicze z PwG OTOP: na pierwszej trzecia z prawej Justyna „Justyna” Jendras (z Mamą po lewej), trzeci od lewej Sebastian „seba-archeolog” Przybylski, drugi od lewej niżej podpisany, pierwszy od lewej Wojtek „ornitolog92” Kaźmierczak.
Justyna także pierwsza od lewej na trzeciej fotce, trzeci od lewej Wojtek „ornitolog92” Kaźmierczak, pierwsza od prawej Karolina „luka0208” Zmyślona.

Pozdrawiam
Paweł T. Dolata
PwG OTOP

28.04.09
Obserwacja smutna. Wczoraj i dzisiaj w nocy wiał w Zakopanem dosc mocny wiatr i niestety, na ziemi pod sosną , znalazlam wczoraj dwa, jeszcze nieopierzone, niezywe pisklaki a dzisiaj rozbite niebieskie jajeczko z nieżywym pisklakiem. Na drzewie zbudował gniazdo kos (to chyba jego ) - a wiatr, który miotał gałęziami drzewa, spowodował takie straty.

4.05.09 - Obserwacja z 3.05.09 - Zakopane
Na spacerze spotkałam kwiczoła, usiłującego uporać się z solidną porcją świeżutkiej dżdżownicy (zdj.1,2)
 

Ostatnio edytowany przez mamajka (2009-05-03 23:56:12)

Obserwacja wprawdzie nie moja, ale postanowiłem podzielić się nią bo jest bardzo ciekawa.
Kilka dni temu mój kolega usłyszał dziwne stuknięcie w okno swego pokoju. Zaciekawiony wyszedł zobaczyć co było przyczyną i ze zdumieniem trafił na taką scenę. Na parapecie siedziały dwa koty a między nimi... dzięcioł. Koty choć ich zamiary były zdecydowanie jednoznaczne robiły wrażenie zaintrygowanych i jakby wygłupionych. Wpatrywały się w dzięcioła z wyraźnym zakłopotaniem, to z jednej to z drugiej strony, zaś biedny dzięcioł, osaczony, postanowił udawać, że go nie ma. Siedział sztywno, jak skamieniały, choć kocie pyski były dosłownie centymetry od niego. Koty nie wiedziały zupełnie jak się zachować. W pewnym momencie jeden z nich ostrożnie wyciągnął łapę i dosłownie pacnął dzięcioła w głowę. A dzięcioł nic. Tu już kolega nie czekał na dalszy rozwój wypadków. Wziął dzięcioła do ręki i odniósł go w bezpieczne miejsce. Posadzony na murku dzięcioł jeszcze dłuższą chwilę pozostawał sztywny i nieruchomy, konsekwentnie udając, że to nie on, aż w pewnym momencie rozłożył skrzydła i szczęśliwie odleciał do pobliskiego lasu.
Takie nieruchomienie (akinezja) w obliczu zagrożenia np. ataku drapieżnika  często występuje u zwierząt jako forma obrony biernej. Nie spotkałem się jednak aby występowała również u dzięciołów.

Dzisiaj  20.05.09. w poznańskim Teleskopie będzie reportaż z wczorajszej akcji obrączkowania bielików w okolicach Poznania. Wszystkich, którzy mają dostęp zapraszam. Mam nadzieję, że uda się jakoś ściągnąć ten materiał i udostępnić go wszystkim zainteresowanym, nie tylko mieszkańcom Wielkopolski.
Zdjęcia z akcji wkrótce
Pozdrawiam
Zbychur

Orlik krzykliwy Aquila pomarina

W dniu 1.06.09, w ramach nieco spóźnionego Dnia Bociana Białego,  pojechałam odwiedzić znane mi bocianie gniazda, ewentualnie poszukać nowych.
Około godziny 13.20 – 13.30  (gdybym wiedziała, KOGO zobaczę, to na pewno zanotowałabym nawet i setne sekundy), znalazłam się na szosie nad Zalewem Czorsztyńskim, na poziomie Snoski (między Krościenkiem a Nowym Targiem, Małopolska).  I nagle zobaczyłam w oddali ptaka, siedzącego prawie nieruchomo na  (jak przypuszczałam ) gałęzi, na szczycie gęstych krzewów. Dzieliło nas około 200- 250 metrów i raczej nie było możliwości podejścia bliżej. Jedyne co mogłam – to zrobić zdjęcia z poziomu szosy, przy  akompaniamencie trąbiących za moimi plecami kierowców,  którzy najwyraźniej nie rozumieli mojej misji (a przecież „wklejałam” się w bandę jak tylko mogłam).
Tak naprawdę to nie miałam pojęcia, jakiego ptaka fotografuję. Ale na pewno wcześniej takiego nie widziałam, sądząc po sylwetce i ogólnym wyrazie.
Po powrocie do domu „wrzuciłam ” zdjęcia na komputer – no i cóż, trochę  byłam nimi rozczarowana, bo z powodu odległości i cyfrowego zoomu zdjęcia wyszły nieostre.
Usiłowałam, za pomocą książki „Ptaki Europy”, zidentyfikować obiekt moich fotograficznych namiętności, ale tyle ptaków wydawało mi się podobnych, że w końcu sięgnęłam wyżej, czyli posłałam zdjęcia Evie, prosząc o pomoc.
Nota bene wysłane zdjęcia były w formie, która mnie się wydawała nad wyraz stosowna (amator to amator), a która okazała się dla identyfikacji mało czytelna. Do powstającego, dzięki Evie, łańcucha osób dobrej woli dołączyła Damka_Pik, która nadała zdjęciom możliwie przydatną formę. (A już kiedyś Eva mi mówiła, żebym nie wyrzucała od razu oryginałów!).
Dziś dostałam od Evy pierwszą informację:  łacińską nazwę „Aquila pomarina”. Rzuciłam się do „Ptaków...” i czytam „orlik krzykliwy”!!!.
Eva wprawdzie od razu zaznaczyła, że czeka na potwierdzenie – ale ja już puchłam z dumy!.
No i naprawdę!
Okazało się, że Eva pokazała to zdjęcie Autorytetom : obejrzeli  je dr Tadeusz Mizera, Michalis Moschovis z Greckiego Towarzystwa Ornitologicznego i Janusz Sielicki ze Stowarzyszenia Sokół.
I wszyscy potwierdzili ORLIKA KRZYKLIWEGO.

Wprost trudno znaleźć słowa podziękowania, które by oddały moją  radość. I wyraziły, jakie to ma znaczenie i jak mnie motywuje. Bardzo, bardzo dziękuję!

Kiedyś napisałam, że dzięki Przygodzicom przestałam chodzić ze wzrokiem wbitym w ziemię a zaczęłam patrzeć w niebo. I tak jest naprawdę.

   

Ostatnio edytowany przez mamajka (2009-06-04 22:59:45)